Doet u aan voodoo?
zondag 12 november 2006‘Mevouw, doet u aan voodoo?’, vroeg een van de Marokkaanse jongens die net tegenover zus en mij waren komen zitten in de metro. Deze vraag was minder vreemd dan het leek, want aan de tas van zus hing een mummie-achtig poppetje van touw. ‘Nee, dat vind ik een beetje zielig’, zei zus. ‘Maar das toch wel grappig, dat je dat poppetje een duw geeft en dat er iemand die in de stad loopt dan zomaar omvalt?’ Dat vonden wij zelf eigenlijk ook heel erg grappig. De jongen, een jaar of vijftien, werd afgeleid door een grote groep wat oudere mensen die met z’n allen verderop in de metro een juichend geluid voortbrachten. ‘Dat is toch uit man’, zei hij. ‘Een beetje met z’n allen lawaai maken, dat moet ieder voor zich doen’. Een vrouw van de groep stapte uit, de deur ging dicht en de groep zwaaide enthousiast naar haar. De vrouw bleef nog even staan en zwaaide terug. ‘Kijk ze nou ’s blij zijn met z’n allen. Ze gaan lekker met elkaar naar een feestje en zij mag niet mee, kijk ze lachen. Gemeen hoor.’
Toen verschoof z’n aandacht weer terug naar het voodoopoppetje. ‘Maar je ex dan, dat is toch wel grappig? Die haat je natuurlijk.’ Zus moest toegeven dat ze nog goede vrienden was met ex en dat ze om die reden liever geen voodoopraktijken op hem uit wilde oefenen. Daar snapte hij niets van. ‘Hoezo vrienden, wat is dat voor bullshit? Je smst ‘m gewoon en zegt “hee man, we passen toch niet zo bij elkaar, maar we kunnen vrienden zijn, zullen we morgen wat leuks gaan doen?” Dat is toch belachelijk? Met je ex heb je toch, hoe zeg je dat, “dingen” gedaan? Dan wil je diegene toch nooit meer spreken?’
Met zijn vijftien jaar zat in het woord ‘ex’ waarschijnlijk een iets kortere geschiedenis dan in het onze. ‘Ik zag laatst een vriendin van m’n ex en weet je wat die hoer zei?’ ‘Hoezo noem je haar een hoer? Let een beetje op je woorden’, bemoeide zijn vriend die zich wat meer op de achtergrond hield er nu mee. De metro stond stil op een halte en op het perron zagen ze een meisje dat ze kenden. Ze probeerden haar aandacht te trekken door op het raam te kloppen en gebaren te maken. Het meisje deed of ze niks zag. ‘Haha ze herkent je niet eens man!’, zei de mondigste van de twee.
We kwamen helaas aan bij onze halte. ‘Zijn we al bijna bij het centraal station?’ vroegen ze. We kregen het ernstige vermoeden dat ze in de verkeerde metro gestapt waren want de metro was hard op weg de tegenovergestelde richting op te rijden. Maar een paar nieuwe inzichten rijker betreurden we dit allerminst.
13 november 2006, 22:43 uur
Voodoo zet veel mensen op de verkeerde been, deze jongens zagen ze nooit weer.