Geld te koop
woensdag 8 november 2006Soms lijkt het wel alsof iedereen op mijn geld uit is. De Iranier natuurlijk, van wie ik o zo zeer hoop dat hij Oprecht was. Dat hij mijn geld echt gebruikt om mensen te redden. Misschien ben ik naief, maar soms wil ik dat ook zijn. Wil ik geloven in de goedheid van de ander. Overigens trof de Iranier mij in zo’n verwarde toestand vanwege het fietslichtje dat dat de reden moet zijn geweest mij aan te klampen. Ik ben geneigd te denken dat ik anders ‘nee, een paar euro kun je krijgen maar een acceptgirokaart ter plekke invullen gaat me te ver’ gezegd zou hebben. Het zij zo.
De gebodywarmerde jongens en meisjes van verschillende goede doelen. Die het niet meer geloven als je zegt ‘ik ben al lid’, terwijl dat soms wel echt het geval is. De goede doelen zelf waar ik lid van ben en die niet genoegen nemen met mijn maandelijkse afschrijving en samen met hun opbeurende lectuur ook nog altijd een acceptgirokaart meesturen. De krantenjongens en -meisjes in de stad die vragen ‘gratis krantje?’ en als je je hand uitsteekt om ‘m aan te pakken je een abonnement aansmeren (‘nee u zit nergens aan vast’.)
Zelfs toen ik vorige week in een heel gewone winkel was, iets heel gewoons kocht, met echt geld betaalde, vroegen ze om meer. Of ik een klantenkaart wilde kopen voor 10 euro (nee, zei ik) en of ik een bijdrage had voor een fonds voor mishandelde kindertjes dan wel een product wilde kopen waarvan een deel van de opbrengst naar die kindertjes toeging. Ik ben er zelf nog niet uit hoe geld kan bijdragen aan het voorkomen van het mishandelen van kindertjes. Maar ik heb nu wel een lippenbalsem in m’n tas zitten die mijn lippen lijkt uit te drogen in plaats van te balsemen.
Over de dagelijkse confrontatie met de daklozenkrantverkoper wil ik het niet eens hebben. Hij zorgt ervoor dat ik mij een naar mens voel. Als ik alleen gedag zeg en niks koop voel ik mij schuldig. Als ik wel iets koop ook.
Misschien valt er toch iets te zeggen voor een ruilsysteem. Geld maakt dat ik een hekel krijg aan mensen, mijzelf incluis.
8 november 2006, 16:41 uur
Zo moeilijk is het anders niet. Ik ben lid van nul goede doelen en geef per jaar nul cent aan daklozen. Ik stem al, meer kan een mens niet doen. Ja, je geweten leegkopen.
8 november 2006, 21:45 uur
Ik vind het wel moeilijk; mijn geweten is nogal duur.
9 november 2006, 0:46 uur
Een van de moeilijkste problemen in het leven. “Ben ik wel goed genoeg,” variant van: “ben ik wel links genoeg.” Een moreel zelfoordeel (’n goed geweten) dat wijkt naarmate je beter je best doet. Maar het speelt zich af in een wereld van hyena’s die uit zijn op je geld onder bedreiging met schuldgevoel. Ze zijn oncontroleerbaar, dus de goeden zijn niet te onderscheiden van de slechten. En jaarlijk weten ze een aardig sommetje uit je portemonnee te troggelen.
Wat kun je doen? Draai het eens om. Bedenk hoeveel geld je jaarlijks kwijtraakt door je goede gedrag en geef die som in een keer in het begin van het jaar op eigen initiatief aan een zelfgekozen goed doel dat wel te controleren is. Ontsla je dan verder van alle “aanvallen”op je portemonnee met de boodschap: “Ik heb dit jaar mijn bijdrage al geleverd.” Spaart ergernis en schulgevoel en misschien trekken de hyena’s zich terug… “Weer een die er niet te manipuleren is.” En als je zin hebt dan kies je soms gewoon iemand uit om een vette fooi te geven, bijvoorbeeld een Russische muzikant. Geeft een goed gevoel.
9 november 2006, 9:15 uur
Wat een goed stuk Merlijn, heel herkenbaar (helaas)… ik maak al die situaties ook regelmatig mee. Ik weet niet wat ik erger vind, de ‘klantenkaart’ waar je eerst geld voor moet neerleggen, of de studenten in bodywarmers waarvan je meters vantevoren aan hun verheugde blik al ziet dat ze je gaan aanklampen.
12 november 2006, 23:41 uur
Jaaaa, die kut nep-gratis krantjes. Ik heb een keer zwaar ruzie gehad met zo’n Volkskrant-wijf. Ze wilde hem inderdaad niet zomaar meegeven. Alleen als ik even met haar de vragen doornam. Na de vragen allemaal met ‘nee, dank je’ beantwoord te hebben, mocht ik het krantje alsnog niet meenemen.
Ben ik dus een kwartier mee bezig geweest, krijg ik nog geen fucking kut krant van een euro. &@^#$%!!!
Ik heb een boze brief geschreven. Je begrijpt, gevoelig punt…