Ik wilde tijdens de Hollandsche moesson niet langer afhankelijk zijn van een nooit op tijd komende tram en schafte een regenpak aan. Dat was even wennen, en dat is nog steeds even wennen.

Want de regen is zo betrouwbaar nog niet. Als het nou gewoon aan een stuk door regent zoals het een echte moesson betaamt, maar niets is minder waar: het ene moment scheurt de hemel open, het andere moment is ze weer keurig gehecht. Zo stap je helemaal ingepakt op de fiets en kom je kletsnat aan – maar dan van het zweet. Niet van de regen die zich op dat moment toevallig heel even niet laat zien. Ik zou er bijna op wachten en dan pas vertrekken.

Gisteravond had ik mezelf weer ingeregenpakt. De regen kletterde tegen de ramen, de wind loeide om het huis. Ik reed weg op mijn fiets. En het was droog. Dat vond ik niet leuk. Ik wilde niet voor niets zo uitgedost zijn, in kledij waar ik me nimmer in zou durven te vertonen als het niet hoogst noodzakelijk was. Want ik vond het ook nog eens verschrikkelijk om er zo uit te zien. Een dik plastic monster, zo voelde ik me. Ik zou niet herkend worden op straat. Gelukkig niet.

Vermomd fietste ik zo richting afspraak. Een kort moment was ik iemand anders. Dit was een ander gevoel dan ik verwacht had. Eindelijk kon ik de mensen om me heen eens met een anonieme blik bekijken. Vanonder mijn rode regenhoed (die ik bijna met twee handen moest vasthouden om het wegwaaien te verhinderen) spiedde ik in de rondte. Niemand zag me, want niemand zag míj. Op de plaats van bestemming aangekomen stond mijn afspraak te wachten en zag me niet. Herkende me zelfs niet toen ik dichterbij kwam. Het was heerlijk.