‘Ben je bang om oud te worden?’, vroeg hij. Hij had het fotoboekje van Audrey Hepburn vast, waar ooit een opdracht speciaal voor mij in was geschreven. Niet door Audrey zelf natuurlijk, maar door de goede gever. De gever hoopte dat ik Audrey-oud zou worden. Oftewel, mooi oud, jong oud. Ik moest even nadenken over het antwoord. Bang was niet het goede woord. Tot nu toe was ik er aardig in geslaagd zonder al te veel veranderingen ouder te worden. Het vergde een ietsje meer discipline dan een jaar of tien geleden, maar al met al ging me dat aardig af. ‘Nee, eigenlijk niet’, zei ik dus maar.

Toch twijfel ik aan dit antwoord. Ergens klopt het niet. Want die mijzelf opgelegde discipline komt wel degelijk voort uit angst. Angst voor uitgelubberde lichamen, voor grijze haren teveel-om-uit-te-trekken, voor genegeerd worden op straat, voor niet gezien worden. Voor niet meer meetellen. Om heel eerlijk te zijn, ik ben best wel erg bang om ouder te worden.

Gelukkig is er meer dan alleen het lichaam om oud te worden. Waar ik niet voor hoef te vrezen, waar ik zelfs dankbaarheid voor mag tonen. Wat niet stijf van ouderdom wordt, maar juist soepel door gebruik. Want laat mijn geest maar groeien. Maak ‘m ouder, maak ‘m rijper, maak ‘m wijs. Laat ‘m weloverwogen en goed te beargumenteren meningen vormen. Maar laat ‘m niet volwassen worden. Er is zo veel meer dan dat.