Angst als clown onder het bed
zondag 29 oktober 2006In het kader van de o zo oud-Hollandsche Halloween-traditie, zond de televisie enge films uit. Ik vond het tijd om korte metten te maken met oude angsten, om kinderangsten de deur te wijzen en besloot Poltergeist te gaan kijken. Poltergeist heeft destijds voor heel wat slapeloze uurtjes gezorgd na het in groepsverband kijken tijdens een feestje (in mijn herinnering meer dan eens).
Nu was het zoveel jaar later. De tijd was veranderd, en dat was gelijk een van de eerste dingen die opviel. De scène dat de vader aan de moeder vraagt terwijl ze in bed liggen ‘draai jij even een sjekkie voor me?’ zou je vandaag de dag niet zo snel meer tegenkomen. Een andere, zeer confronterende, verandering was dat de moeder van mijn leeftijd was (hierbij dien ik op te merken, de moeder was erg jong!). Met andere woorden, ik mocht me niet langer identificeren met de kinderen van acht en tien jaar, maar ik moest het met hun ouders doen. Dat was even slikken.
Verder was de hele entourage – het uiterlijk van de kinderen en de ouders, van het interieur, de mega-grote brillen van de spokenjagers – zó jaren tachtig dat het lachwekkend werd. Dat had ik niet verwacht. Ook de echt eng bedoelde dingen (grote brillen zijn op een andere manier eng) zoals de poltergeist zelf waren lang niet zo eng als in mijn herinnering. Alleen de clownspop die grijnzend op een stoeltje in de slaapkamer zat, dat bleef vervelend om te zien; maar clowns zijn sowieso niet prettig.
Na de hele film zonder kussen voor mijn ogen te hebben uitgezeten, moest ik concluderen dat de Poltergeistangst voorbij was, zoveel jaar na dato. De tijd had de angst ingehaald. Gelukkig heeft de tijd me weer andere angsten teruggegeven. Ze zijn alleen van gedaante veranderd. Niet meer zo snel te herkennen. Ze zien er niet langer uit als een clown onder het bed. De volwassen angsten nemen de vorm aan van allesbeslissende keuzes. Van geen weg meer terug.
29 oktober 2006, 14:12 uur
Ayert zegt: dat keuzes maken eng is, is een collectief misverstand. Clowns onder je bed zijn veel enger.
29 oktober 2006, 14:37 uur
Het engste van al is nog wel het niet maken van keuzes… (hee de klok loopt nog verkeerd, webmaster DOE IETS!)
29 oktober 2006, 16:00 uur
@Ayert en iamzero: het feit dát je uiteindelijk wel of geen keuzes maakt is niet slecht of eng maar goed; daarmee kun je de angst ervoor echter niet ontkennen, die is wel degelijk aanwezig bij velen.
Mijn computer loopt goed, hoe moet ik deze tijd dan aanpassen?
29 oktober 2006, 23:23 uur
Je bent niet de eerste……
AANVAARDING
Toen ik jong was, bestond ik in vormen
Van het leven, dat komen zou:
Een vervoerend de wereld doorstormen,
Een lied en een eindlijke vrouw.
Het is bij dromen gebleven;
Ik heb, wat een ander ontsteelt
Aan het immer weerbarstige leven,
Slechts als mogelijkheden verbeeld.
Want ik wist door een keuze verloren
Ieder ander verlokkend bestaan.
Ik heb dan ook niets verkoren,
Maar het leven is voortgegaan.
En het eind, dat ik wilde ontvluchten,
Is den aanvang gelijk, dien het had:
Onder Hollandse regenluchten,
In een kleine Hollandse stad.
Ingelijfd bij de bedaarden
Wordt het hart, dat geen tegenstand bood.
Men begint met het leven te aanvaarden
En eindlijk aanvaardt met den dood.
(J.C. Bloem)
30 oktober 2006, 0:50 uur
Here’s Johnny…
30 oktober 2006, 9:39 uur
De rijkdom aan keuzenmogelijkheid
is de armoe van deze tijd
waarmee ik niet wil zeggen dat men geen keuzen of besissingen moet nemen, maar eerder dat het moeilijker wordt erachter te komen welke de beste is.
Een opmerking aan DeWart: een typefout in de laatste regel van Bloem, “men” i.pl.v. “met.”
30 oktober 2006, 10:50 uur
Ik heb clowns altijd naar gevonden. Ik zou ook niet zo snel geld geven aan de cliniclowns want ik kan me niet voorstellen dat die arme kindertjes die zo ziek zijn, daar van opknappen.
2 november 2006, 14:08 uur
Poltergeist, ja was eng. Ik heb niet hetzelfde lef gehad als jij en ben niet gezwicht voor de Halloween gekte in Nederland (Veronica).
Op welk feestje was dat ook alweer???