Een koffiehuis. Geen café, geen lunchroom, gewoon een koffiehuis. De muren waren ouderwets lichtgroen geverfd, er lagen stekelige kastanjebollen en tamme kastanjes in de vensterbank, er was een leestafel met fotoboeken van het gebied voordat de bebouwing begon, voordat de buurt met de blonde kindertjes er was. Het was er fijn.

Aan een tafel zat een vader met zijn twee zoontjes. Het was een koffiehuis waar ze limonade met een rietje voor de kinderen hadden. Of gewoon een bruine boterham met kaas. De vader dronk een herfstbok. Aan een andere tafel zaten een wat oudere man en een vrouw, niet hip, niet yup, ze zaten daar gewoon. Te lachen. Een van de jongetjes stond tegen de leestafel geleund verlegen maar zeer geïntrigeerd naar ze te kijken; hardop lachende oudere mensen, waar zie je dat nog.

Om de paar minuten kwamen er jongens en meisjes met grote muziekinstrumenten binnen. Veel cello’s, soms een viool of ze kwamen met een kist waarvan het instrument niet zo snel te duiden was. Ze verdwenen naar achter. Daar was een ruimte die afgesloten was door een schuifwand. Er zat glas in zodat je naar binnen kon kijken. Ze oefenden, het was geen publiek optreden. Heel bescheiden, heel beschaafd klonken de strijktonen naast elkaar, soms doorelkaar, maar steeds uitermate vriendelijk.

De zon scheen. Langs het raam liepen de hippe moeders met de blonde kindertjes voorbij.