Ik was afwezig. Dat was een bewuste gedachte die mijn hoofd binnenzeilde. Ik fietste naar huis en er was geen wereld meer om me heen. Er zou eens iets onverwachts moeten gebeuren, dacht ik. Zou ik dat dan merken? Alles leek zo samen te vallen dat er niets meer was. Het was al aan het donkeren.

Toen ging ik nog even de supermarkt in. Kwam er weer uit. Zag dat mijn fietslampje weg was die ik vergeten was eraf te halen. Zag ‘m vervolgens op een van de fietsen van een groepje kinderen. De afwezigheid was in een klap over. Maar hoe te handelen? ‘Volgens mij is dat mijn lampje, net zat ie namelijk nog op mijn fiets’ en ik wees naar het nu lege klemmetje op het stuur. Toen begon de onhandigheid kinderen eigen, verschillende aanpakken naast elkaar, van beter een goede leugen dan vele slechte naast elkaar hadden ze nog nooit gehoord. ‘Neehoor die heb ik zelf gekocht’. ‘Dit is niet mijn fiets die is van een ander jongetje’ (en ook niet jouw lampje k*tkind!).

Ik liet duidelijk merken dat ik het kind niet geloofde, maar tegelijkertijd vond ik het wat te ver gaan om het lampje van zijn (onee, van een ander jongetje) fiets te rukken. Ik had immers geen bewijs en ik was me ervan bewust dat ik in een rechtsstaat leefde waar men altijd ‘bewijs’ wil hebben. Zomaar jongetjes beschuldigen van het stelen van een fietslampje, hoezeer alles ook in die richting wijst, kan nou eenmaal niet. Ik probeerde de moederlijke aanpak, het aanspreken op gevoel. ‘Nu moet ik weer een nieuw lampje gaan kopen omdat mijn lampje op jouw fiets zit. Dat is toch niet leuk?’ Geirriteerd pakte ik mijn fiets en reed weg.

‘Dan koopt u toch gewoon een nieuw lampje!’, riep een van de jongetjes me behulpzaam achterna.