Het vliegtuig en de wolken bewegen zich in tegenovergestelde richtingen. Ze kruisen elkaar. De snelheid lijkt gelijk. De lucht is als de luchten van oude schilderijen: woeste wolken, grijze luchten, en heel veel beweging. Als je niet naar de omgeving kijkt en de hoge lelijke gebouwen niet ziet, dan is er niets veranderd. Dit is wat het altijd geweest is. Behalve dat vliegtuig dan.

We liepen in een bos dat maar niet herfstig leek te worden. Alleen de beuken waren bereid hun blaadjes enigszins te verkleuren en op de grond te laten vallen. De beuken droegen ogen op hun gladde stammen. Grote ovale inkepingen, bijna als de lijst van een ouderwets schilderij. Hier hoefde je je ogen niet te sluiten om dingen niet te zien die er ooit niet waren; alles was er. Precies zo.

Ineens voelden we dat iemand naar ons keek. Ingelijst in een beuk hing het gezicht van een oude man. Ik herkende het gezicht direct. Het keek misschien net iets treuriger, maar het was hem onmiskenbaar. Zijn oude ogen en mondhoeken wezen een beetje naar beneden. De oude man in de beuk keek ons aan, berustend. Hij had het allemaal al eerder gezien. Dichterbij gekomen veranderde het gezicht niet, de ogen, neus en mond bleven even duidelijk zichtbaar. Schilderachtig en schilderij werden een.

Een beuk die uit eigen beweging een lofrede op de schilderkunst hield, een ode aan de Meester bracht. Aan Rembrandt zelf.