‘Cowboylaarzen’, zei de schoenenverkoper tegen een klant, ‘doen het het hele jaar door. Die zijn echt altijd goed.’ We liepen de cowboylaarzenafdeling voorbij en haalden hooggehakte en gesleehakte muiltjes met enkelriempjes uit het rek. Ze stonden ons heel goed en ze zaten prima. Mijn schoenen waren groen en dat vond ik zelf ook best het hele jaar door kunnen. Achter de kassa stond een meisje.

‘En weet je wattie dee?’ zei ze, ‘hij dee gewoon “psssst” naar me en stak z’n arm omhoog dat ik moest komen. Ja doei, dat doe ik natuurlijk niet. Ja toch, dat is toch belachelijk? Alsof ik een, een…’ Ze kon even geen passende vergelijking  bedenken. ‘Een hond?’ probeerde ik haar te helpen. ‘Ja precies, haha, een hond! Ik ben toch geen hond?’ ‘Nee, belachelijk’, vond ook ik. ‘Maar in die culturen is het heel normaal’, vervolgde ze, ‘daar pssten ze allemaal naar elkaar. Maar zo doen wij dat hier niet. Weet je wat ik altijd doe? Ik psst altijd gewoon terug als er iemand naar me psst. Dan kijken ze raar op hoor. Ja ik vind dat gewoon echt niet kunnen, ik vind het echt zo…’ Weer wist ze even niet wat ze daar precies van vond. ‘Respectloos?’ zei ik. ‘Ja, gewoon respectloos’, beaamde ze. We waren het met elkaar eens. We vonden allebei dat pssten niet kon. Ze stopte de schoenen in een tas en wenste ons een ‘heel fijn weekend’.

‘Wat een heel fijn weekend hebben we he?’ Zeiden we wankel op nieuwe schoenen tegen elkaar.