De siliconen zijn op weg om de wereld te veroveren. Ze zijn overal, ze duiken in al mijn geliefde reclamefolders op. In die van V&D, Blokker en zelfs in mijn allerfavorietste Hemafolder. Ze hebben hun werkterrein verlegd van het opleuken der kleine tieten naar…de keuken. Doodgewoon de keuken. Ze zijn nu kwastjes om een ovenschaal mee in te vetten. Ze zijn ovenhandschoenen. Ze zijn spatels om een gebakken eitje uit een koekenpan-met-tefalbodem te kieperen. En ze hebben de felste kleuren. ‘Hier zijn we dan!’ zie je ze schreeuwen. ‘Hoe kon je ooit zonder ons?’

Ik kon heel goed zonder ze. Wat je niet kent, dat mis je niet. Maar ineens bleken de siliconen nog een stapje verder te gaan. Deze keer hadden ze hun felgekleurde pakjes uitgetrokken en zich zo goed als onzichtbaar gemaakt, of eerder, doorzichtig. Ze werden me bijna opgedrongen. ‘Je moet echt siliconen nemen, want anders…’ Gevoelig als ik ben voor dreigementen op dit gebied zwichtte ik. Toen kreeg ik siliconenlenzen.

De lenzenboer was blij met mij. Ik leek wel een experiment – een geslaagd experiment! Hij zag mijn ogen met sprongen vooruitgaan. Elke keer als ik terugkwam voor controle en hij mijn dossier zag, keek hij verheugd op. ‘Oja, jij hebt siliconen hè’, en bijna stralend keek hij me aan. Daar was ik dan, zijn gelukte proefkonijntje. En nee, ik heb geeneen keer die grap gemaakt, die was echt té voor de hand liggend. Helemaal echt is niemand. Het vlees is te zwak om een heel mens in leven te houden.