Ik had mail met een code erin. Als ik deze code doorbelde, jawel, gratis, dan maakte ik kans op een lcd-tv. Bovendien kreeg ik ook een gratis puzzelboek thuisgestuurd. Ik pakte gelijk de telefoon maar. Anoniem was ik nu toch al niet meer want in de mail stond pontificaal mijn naam en adres. Een telefoontje kon er ook nog wel bij. Volkomen onverwacht kreeg ik een echt iemand, een manspersoon, aan de telefoon in plaats van het bandje waar ik op hoopte. Een beetje anonimiteit aan de telefoon verlang ik eerlijk gezegd toch wel. Live of niet, hij klonk wel als een bandje want het lukte me niet om ertussen te komen. Hij leek lichtelijk van z’n stuk gebracht als ik tussendoor iets zei wat niet volgens zijn verwachtingspatroon verliep.
Hij voerde mijn code in en mijn gegevens werden geactiveerd. Dat klonk best spannend en ik kon niet wachten om te horen dat ik de winnaar was. Maar ik moest nog even geduld hebben. Mocht ik de winnaar zijn, dan werd ik daar later over teruggebeld. En dan nu het puzzelboek. Als dank (waarvoor?) kreeg ik geheel gratis het nieuwe, dikke (yes!) puzzelboek thuisgestuurd. Ik brabbelde ‘o, leuk’ tussen zijn spraakwaterval door.

‘Voor maar 4,95 verzendkosten’.

De spraakwaterval hield nog even aan. Het ging over prijzen die er in elk puzzelboek te winnen waren, elke maand weer. Geen abonnement. Wat dan wel wist ik niet, want het leek er verdomd veel op. Hoe was ik ook alweer in deze puzzelboekenverhandeling beland? Ik die een keer per jaar de puzzel in de eindejaarseditie van een of andere krant poogde op te lossen, maar verder echt helemaal niets met puzzels had? Omdat het me niet lukte hem het zwijgen op te leggen, wachtte ik onrustig af. Nog net niet met de hoorn van mijn oor af.

‘Ik wil toch geen puzzelboek’, vertrouwde ik hem na afloop toe. Hij was verbaasd. Bijna stomgeslagen. Had hij me daarnet nou niet ‘o, leuk’ horen prevelen? Hij vroeg wat de reden was van mijn desinteresse. Ik vertelde eerlijk dat ik nooit puzzelde en echt helemaal niks om puzzels gaf (die ene per jaar verzweeg ik even om niet nog verder in de problemen te raken). ‘Jamaar je hebt een hele maand om die puzzels te maken’, probeerde hij nog. Dus toch een abonnement? Ik had ‘m wel door! ‘Nee echt niet’, hield ik dapper vol. Hij klonk steeds minder aardig, minder enthousiast.

Plotseling kreeg hij een helder inzicht en week zowaar van zijn script af. ‘Het zijn die verzendkosten van 4,95 hè?’, wist hij ineens. En ik kon niet anders dan hem gelijk geven.