Het was de dag van het Sentiment. Het regende en regende. Het was de dag van de verbroken relaties, van eenzaamheid, van spijt, van ongelukkige liefdes, van elkaar de hand reiken maar er net niet bij kunnen komen. En van het 25-jarig bestaan van De Dijk, wat uitstekend onder de noemer Sentiment viel. Ouwe Nederlandse rockers verzameld in Paradiso het repertoire van De Dijk zingend met als enige doel een traan te ontlokken bij Huub. Uiteraard kostte dit geen enkele moeite op de dag van het Sentiment. Er zijn geen woorden voor, stamelde Huub in de microfoon. En mijn hart kan dit niet aan.

Elke gebeurtenis, elke opmerking was genoeg om emoties op te wekken. De traan zat dicht achter het oog, met een exhibitionistisch verlangen zichzelf te laten zien. Een klein jongetje in de supermarkt dat geraspte kaas zocht. Een trotse vader. Een dampende pan nasi in de door het gasfornuis verwarmde keuken. Verlangen een arm om elkaar heen te slaan, verhinderd door een telefoonlijn en kilometers afstand.

Het regende en regende en regende. Het werd hoog tijd om een regenpak aan te schaffen.