Zijn school sponsorde een of ander arm dorp in Afrika. Of ik daar wat geld voor over had. In ruil daarvoor deelde hij ‘kussen’ uit. Ik zag verschillende kussens voor me, al-niet-meer-hippe fatboys en doodgewone ouderwetse kussentjes voor op de bank. Ik had er geen behoefte aan maar pakte toch mijn portemonnee uit mijn tas om te zoeken naar kleingeld.

Hij hield een voddig papiertje voor mijn neus, een getypt velletje met een onduidelijke gekopieerde foto van wat waarschijnlijk een school in Afrika moest voorstellen. Het vodje leek al jaren in zijn achterzak te hebben gezeten. Het was nog een jonge jongen, ik gaf ‘m niet meer dan vijftien, zestien jaar, en hij was in het bezit van een vlassig, gelig minisnorretje.

Zoekend naar wat munten draaide ik in mijn hoofd zijn praatje nogmaals af. Zei hij nou dat hij kussen uitdeelde? Ineens zag ik de andere betekenis, en wel een veel logischer interpretatie dan die van mij. Ik met mijn vergezochte huiskamercomfort. Ja natuurlijk, kussen, een zoen. Ik ging van deze vlassnor een zoen krijgen. Aarzelend haalde ik wat geld uit mijn portemonnee, overhandigde het hem en wilde weglopen. Toen kwam de kus. Bloedserieus, zonder ook maar een glimlachje om zijn lippen, gaf de jongen me een zoen op mijn wang. Automatisch kuste ik terug omdat kussen meestal van twee kanten komen, al heb ik altijd al een hekel gehad aan het zoenen als begroeting. ‘Dankjewel’, zei de jongen. ‘Jij ook bedankt’, zei ik.

Ik keek om me heen in de overvolle Kalvertoren. Iedereen liep en deed en niemand keek.