Het was een waaierig vrouwtje. Beetje vogel-achtig ook. Een klein, oud, grijs vogeltje. Ze stond achter een kraam met keramieken bladeren, potjes, ja ook met keramieken vogeltjes, vanalles. En toen ging het waaien. Zenuwachtig keek ze om zich heen. Probeerde met twee handen al haar waar te omvatten. Vervaarlijk bolde het zwarte kleed dat onder haar keramiek lag (op dat kleed kwam alles nog beter uit) op. Een paar potjes stootten elkaar zachtjes aan. En toen, aan de zijkant van de kraam: gerinkel. Daar stortte een keramieken vogeltje ter aarde. Nu werd ze pas echt paniekerig.

Er moest hulp komen en smekend keek ze onze richting uit. Wij boden vier armen extra en probeerden het kleed en het zeil achter de kraam in gareel te houden. Ondertussen legde ze haar keramiek plat neer zodat de wind er minder vat op kreeg. En nee, koffie hoefde ze niet, sloeg ze ons aanbod af. Ze had zelf limonade mee. Het zeil achter de kraam werd opnieuw vastgebonden en we lieten haar weer alleen met haar voorraad keramiek. Steeds als er een potentiële klant voor haar kraam kwam staan, zei ze: ‘Ik stijg zo op als een vlieger’.Â

Was dat maar zo, dacht ik. Maar steen is sterk. En waaierige grijze vogeltjes niet minder. Ze hield dapper vol, zelfs toen wij afdropen en de vrijheid weer opzochten. ‘Waarom gaan jullie weg!’ riep ze ons achterna. Met de regen in de rug leek ons dat wel duidelijk en met de braderieerige sfeer hadden we het ook wel gehad. ‘Succes’, zeiden wij en we wilden dat angstige verwaaide vogeltje nooit meer zien.