Wijmerlijn
maandag 21 april 2025Wanneer kruisten onze paden elkaar? En vanaf welk moment kun je spreken van vriendschap? De ene herinnert zich een ander startmoment dan de andere. Feit is dat je alleen achteraf kan zeggen: daar en daar ongeveer begon het. Meer mening dan feit.
50 is terugkijken, is reflecteren, zien wie er waren en wie er gebleven zijn. En heel duidelijk weten waarom dat zo is. Het is steeds meer puzzelstukjes op de juiste plaats kunnen leggen.
Zet mij in een groep, en ik verdwijn. Maar voor een avond vormen mijn losse vrienden, die elkaar niet kennen, een groep. Mijn allereigenste groep. Al maanden eerder hadden ze elkaar opgespeurd, zonder dat ik het wist. Ze hadden ervaringen gedeeld en samen bedacht waar ze mij het grootste plezier mee zouden doen. Ze wisten het en maakten samen Wijmerlijn: al hun herinneringen aan mij, in poëzie, in beeld, in blog, in brief.
Iedereen die nu in mijn huis is, bewaart een stukje van mij. Wij delen een geheugen. Samen zijn wij mijmerlijn, want in mijn eentje zou er weinig van mij overblijven.
De een buigt zich over het eten, de ander zet borden in de vaatwasser, ik sta erbij en kijk ernaar. Ik zie vriendinnen heel hard lachen met elkaar, zie vrienden die elkaar ooit, misschien 30 jaar geleden hebben gezien, bijpraten. Zie hoe de vriendin die niets moet hebben van dit soort feestjes er nog steeds is.
Van tevoren had ik gedacht; ik ben al tevreden als ik kan toekijken hoe één keer in mijn leven al deze losse vrienden samenkomen, om te zien hoe ze met elkaar praten. Laat mij de vlieg op de muur maar zijn. En ja, ik cirkel van de een naar de ander, probeer op te vangen waarover wordt gepraat, doe een laffe poging tot helpen in de keuken, krijg mijn glas opnieuw volgeschonken.
Zie de dochters er tussendoor lopen, op de leeftijd die sommige van de aanwezigen en ik hadden toen we elkaar ontmoetten. Weet hoe ze soms worstelen met vriendschappen en ik wil dat ze dit zien: dat je elkaar soms een tijdje kan verliezen, maar dat dat niet erg is omdat je altijd bij elkaar terug kan komen. En dat je op een dag terugkijkt, en weet wie er bij je horen.
Hoe meet je de tijd, schreef ik eens, en steeds meer kom ik erachter dat een klok of kalender niet voldoet.
De Ikea-stationsklok, die op een plank boven het aanrecht staat, valt naar beneden en komt terecht in de tiramisu, die gemaakt is in de vorm van de cijfers 5 en 0. Iemand veegt de klok schoon, zet ‘m terug, maar hij valt gelijk weer om en belandt opnieuw in de tiramisu.
Was dit fictie, dan was dit als metafoor too much. Jahoor, ook nog eens die tiramisu in cijfervorm, iets subtieler alsjeblieft! Maar het maakt me zo gelukkig dat dit alles geen fictie is en ik niets hoef te verzinnen.