Een meisje van een jaar of tien heeft een piraat aan de telefoon. Ze zegt: ‘ik keek gewoon onder de p van piraten.’ Toen ze de piraat aan de telefoon had, wist ze niets meer te zeggen en moest ze van haar moeder ophangen. Later wil ze journalist worden, en schrijfster: ‘over piraten.’

Een witte was gaat van de lijn af en een zwarte gaat aan de lijn. De lijn is geen echte lijn maar een droogrekje. Wit is niet zo wit als het klinkt, er is grauw wit, morsig wit, wit met vlekken, en een heel klein beetje echt wit. Zwart is ook zo zwart nog niet. Er zijn veel grijstinten bij, vervagend zwart, herinneringen aan wat ooit zwart is geweest. Je moet het geloven, niet zien.

Dan was er nog de supermarkt. Mensen die naar huis bellen om te vragen waar ze iets kunnen vinden. Ik koop zuurkool. Ooit als ‘allerallerallervieste eten’ omschreven in vriendenboekjes.