Op mijn route is nu al een maand of twee doe-kunst. Kunst die pas kunst wordt als voorbijgangers er zich mee bemoeien. Maar wij doen niet mee.

Op een ochtend zag ik bomen uitgeladen worden uit een auto van een bomenkweker. Toen ik eind van de middag weer langskwam, stonden de bomen in winkelwagentjes. Grappig, dacht ik, zoals je denkt als je iets ziet dat niet alledaags is maar nog niet per se lachwekkend of wereldschokkend hoeft te zijn.

Een andere dag waren mensen bezig geweest met stukken plastic in een hekwerk te frummelen . Ik zag de bedoeling er niet van, maar niet alles hoeft een bedoeling te hebben. Ze stopten voordat het hek helemaal bedekt was, en het hek stond er wat ongemakkelijk bij in de open ruimte, zonder zijn functie van omheining uit te oefenen.

Ook lag er op een dag geld op de grond. Heel veel geld, maar alleen centen. Het geld lag in een bepaalde vorm die je alleen kon zien op de luchtfoto die later in de krant stond:  Obsessions make my life worse and my work better.

De bomen in de winkelwagentjes moeten wij in een bepaalde vorm zetten, zodat we ons eigen bos creëren. Het hekwerk moeten we zelf afmaken door het verder te bedekken met gevonden plastic, tenminste, dat denk ik. En het geld mogen we pakken. Of laten liggen, of er andere woorden mee vormen.

Maar de bomen zijn aan het doodgaan, ze zien er herfstig uit, droog en dor. Nooit verplaatst iemand een winkelwagentje. Het hekwerk staat erbij als een hek op een festivalterrein na drie dagen feesten. En het geld was de dag erna al verdwenen; opgeveegd door de politie die het werk wilde ‘beschermen’ en de essentie van de kunst niet had doorgekregen.

Morgen ga ik een winkelwagentje verplaatsen.