Ze waren allebei dik, heel dik. Maar wel anders dik. De ene man had een buik als een peer, ver voor hem uitstekend, alsof het geen onderdeel van de rest van zijn lichaam was. De andere was meer in z’n geheel omgeven door babyvet. Een te dik, te groot kind. Hij droeg een bril, een streepjestrui met een polokraagje, terwijl de perenbuik in een zwart overhemd gehuld was boven een zwarte pantalon.

Ze waren de herenvandekaraoke. Babyvet bediende de knoppen van het geluid, perenbuik was het geluid. Hij zong. Hij zong graag en veel, en het vermoeden rees dat hij zich liet inhuren om zelf te mogen zingen, eerder dan om ons te horen. Hij hief Sweet Caroline aan en wij mochten de ta-ta-ta doen. Met tegenzin gaf hij de microfoon af. De liederen werden geillustreerd met clips die zich in de jaren tachtig afspeelden, speciaal gemaakt om de karaoke te verlevendigen. In de teksten stonden veel spelfouten.

Later een barman. Hij was in voor een praatje en opdringerig probeerde hij zich in ons – serieuze – gesprek te mengen. Hij brak in en nam het over. Zijn verhaal ging over zijn vrouw die niet meer durfde te vliegen, en dat terwijl hun dochter in het zuiden van Spanje woonde. ‘Daar kom je niet met de bus of de auto.’ Dus gingen ze maar naar Sauerland. We knikten meewarend en hadden geen kant en klare oplossingen in de aanbieding.