Muziek voor de goede zaak

zondag 20 april 2008

We zaten op de grond met het gezicht naar de zon terwijl achter ons op een podium een band speelde. Er liepen festivalmensen langs en we dachten: de festivalmode zal nooit veranderen. Altijd dat wijde, altijd dat kleurige, altijd dat zwarte. Kinderen vroegen om lege plastic glazen om festivalmuntjes mee te verdienen. Overal hingen Tibetaanse gebedsvlaggetjes.

Een jongen met een microfoon en een jongen met een klein formaat camera hurkten voor ons neer en vroegen of ze iets mochten vragen. Als je geen politieke dingen vraagt, zeiden we, want daar hadden we geen zin in. Hij beloofde het en deed snel de camera aan. ‘Mag ik wat vragen, zijn jullie hier voor de situatie in Tibet of alleen voor jullie ontspanning?’ We kenden het plaatje al voordat het beeld geschoten was. ‘Voor de Tibetanen willen we best ontspannen’, antwoordden we.

Voor het podium zaten heel veel mensen op de grond. Wij stonden. Een man met een hoge hoed en een kort leren jack sprak ons aan. Hij bleek van flamenco te houden, van Spanje, van stierengevechten en bespeelde de oet. Dat was een soort gitaar. Hij had ook oetles. Toen kwam er een oude hippieman aan. Hij vroeg of we wilden gaan zitten. Dat wilden we niet. ‘Jullie kunnen toch ook gaan staan?’ vonden wij. Hij vond dat: onzin! En stak zijn middelvinger op. Voor de goede zaak en om de vrede te bewaren bleven we nog een poosje staan.

Op het podium zong een Tibetaanse zangeres een Tibetaans lied. ‘Dit lied is dus verboden in haar eigen land’, zei de presentator.

2 reacties:

  1. pironik:

    “plastic glazen” vind ik grappig. ik noem dat “bekers”.

  2. elsje:

    heeft een oetgitaar een relatie met een oetlul? aha, dat was die hippie natuurlijk!

Plaats een reactie