Bepaalde plekken waar ik kom, zijn voor altijd verbonden aan een moment uit mijn verleden. Dat bedoel ik niet zo vanzelfsprekend als het nu klinkt. Ik snap ook wel dat je bij het zien van een huis waar je ooit gewoond hebt, denkt aan die periode dat je daar woonde. Ik bedoel het meer associatief.

Het fietspad langs het Leidse Plein bijvoorbeeld blijft altijd verbonden aan een fietsend telefoongesprek: ‘we moeten nu beslissen, wat gaan we doen?’ ‘Ehhhh, ja, nou, doe dan maar.’ En zo hadden we ineens een huis gekocht. Een andere plek is een bepaald punt ergens in de duinen. Daar klinkt al zo’n twintig jaar het stille geluid van ruzie tussen mensen die je het minst graag van iedereen ruzie ziet maken.

Het zijn niet altijd concreet aanwijsbare gebeurtenissen die maken dat een plek niet alleen in z’n huidige staat te bezien is. Soms is een gedachte of een bepaald gevoel er de oorzaak van dat jaren later op die plek diezelfde gedachte en datzelfde gevoel terugkeert. Zo is er een bos dat een verdrietig bos is, ook al kan dat bos er niks aan doen dat ik op dat moment daar liep.

Op zo’n moment zelf weet ik nog niet dat dit hier, wat ik nú zie maar niet meen te registreren, later voorzien zal zijn van een onzichtbaar herdenkingsteken dat vlammend oplaait als ik langskom.