Hij moest even kijken voor hij wist wie ik was. ‘Hee’, zei hij verrast, maar mijn persoon in een tijd en ruimte plaatsen lukte duidelijk nog niet. ‘Het is ook al lang geleden,’ zei ik, ‘achttien jaar ongeveer. Echt talent had ik niet dus het leek me voor iedereen beter om er mee te stoppen.’

De zus, die naast me stond, begon te zingen.
‘On-a-weeheekun-Bound-for-maharket-Their’s-a-calf-wiffe-mournful-eye.’ Ik viel in. Hij viel in. Nu wist de gitaarleraar het weer.

Er was altijd lotusthee. Als ik die thee nu ruik en proef, ben ik weer op die bovenwoning. Hoor ik hem een gepassioneerd Zuid-Amerikaans stuk spelen voordat hij zich weer over moet geven aan simpele volksliedjes. Heb ik net die zware koffer naar boven gehesen. Zijn mijn nagels te lang.

‘Je nagels zijn veel te lang. Zo kun je niet gitaarspelen.’ Hij staat op en pakt een nagelvijltje. Neemt mijn hand in zijn handen. Toegewijd vijlt hij.

‘Echt waar? Deed hij dat echt? Dat is toch raar?’
‘Nee, dat was niet raar.’