Ken uzelve, schreef ik vorig jaar nog op kerstboomgebied. Het is dat ik het zwart op wit zie staan, want ik weet maar al te goed hoe vergeetachtig ik ben, oftewel hoe selectief een geheugen werkt. Want ik had dus toch het boompje van vorig jaar weer binnengehaald. Hij was het hele jaar zo mooi groen gebleven, dus hoe kon ik weigeren? Was ik echt vergeten dat ik niet houd van prikkelige bomen in huis, naalden op de grond, krassen en jeuk op mijn armen, katten die de boom bespringen en ballen kapotgooien? Vergeten, vergeten, hoe zal ik het noemen. Een selectief geheugen dus dat op zulke momenten weer aardig opgefrist wordt.

Goed, de boom was weer binnen en dit jaar was ik nou eens een keer wél gewoon thuis met kerst. Voor het eerst sinds mijn uit-het-ouderlijke-huis-verhuisde-leven dat nu zo’n twaalf jaar gaande is. Het loopt tegen het einde van het jaar en dan gaat het terugblikken automatisch. Vandaar deze data die ik normaal zo graag achterwege laat.

En dan nu de invulling van deze o zo speciale all in the family-dag gevierd in eigen huiselijke kring: eerst een gebakken ei op een bruine boterham bij het ontbijt. Toen waren er drie wassen te wassen en moest de kattenbak hoognodig verschoond worden. Dat deed ik dan ook.

Daarna bond ik de hardloopschoenen onder, begon met een vervroegd goed voornemen en rende rende rende langs families met opa’s oma’s kinderen kleinkinderen cadeaus in de armen wandelend om de sleur toch maar even zien te doorbreken wachtend op tram of bus om hen te vervoeren naar andere wachtende familieleden sommigen lachten naar me jaloers zo maakte ik mezelf wijs en ik lachte terug medelevend naar ik hoopte.

Straks wacht mij nog een diepvriespizza met kaarslicht en fraaie films die bekeken moeten worden op de nieuwe veel te grote tv. Ik houd toch best van kerst.