Ik droomde over een reunie van de middelbare school. Ik zag verschillende klasgenoten terug maar ook mensen die ik nooit gekend had. Ze waren volwassenen met echte beroepen geworden. ‘Ik vind het zo leuk om te zien wie iedereen nu is geworden’, zei iemand heel serieus tegen mij. Ik vroeg me af wie ik dan was geworden. Ik wist het niet.

Wat wel echt was, was het afscheid. Er waren zelfs tastbare bewijzen van de volgende dag: wijn en boeken, precies wat ik gewild zou hebben mocht iemand het me gevraagd hebben. Ik vond iedereen lief. Ik voelde me jarig. Ik had een echt feestje met mensen die ik zelf uitgenodigd had. Wat ik gehoopt had, was ook gebeurd: alleen de echt leuke mensen waren gekomen, de rest die ik voor de vorm had uitgenodigd, had de vorm goed aangevoeld. Eén vorm-genodigde die toch gekomen was, bleek alsnog heel geschikt en ik voelde me haast schuldig dat ik hem bijna vergeten was uit te nodigen. Maar dat kwam misschien ook wel door het meegebrachte cadeau en de wijn. Ik wist dat ik sommigen nooit meer zou zien en op dat moment vond ik dat echt heel erg en we beloofden elkaar dat we nog gingen afspreken. We zaten vol met goede bedoelingen.

Ondertussen werd de tijd er niet ruimer op en de maand vrij was hard op weg om te verdwijnen. Parijs moest er aan te pas komen om een pas op de plaats te maken. Vier dagen lukte dat en leek een ontsnapping aan de tijd mogelijk. Maar eenmaal thuis lachte de tijd mij alweer keihard uit en zei ‘ik loop heus wel door. Maak jezelf geen illusies.’