Dat was dus een metafoor. Dat van die verbroken relatie. Ik bedoelde het niet letterlijk, maar dat konden jullie niet weten. Op dat moment voelde het even zo, en daarom gebruikte ik de vergelijking werk-relatie. Want ik verander van baan na zeven jaar, zo saai is het. Ik mag een maand werkeloos door het leven gaan en in het nieuwe jaar trek ik bij mijn nieuwe lover in, die dan alle tijd heeft om mij zijn ware aard te tonen. Maar strijken doe ik niet.

Ik had me heel erg op deze maand verheugd. Had vantevoren bedacht wat ik allemaal wilde doen. Uitslapen, boeken lezen, nooit gevolgde series op dvd bekijken, vrinden bezoeken, administratiedingen, wat sporten. Naar Parijs toe.

Maar het belangrijkste dat ik wilde doen was rust vinden. Een zodanige staat bereiken dat ik even niets hoefde van mijzelf. Zonder schuldgevoel mocht niksen en rondhangen. Ha fijn het regent en ik mag binnen blijven.

Vooralsnog heb ik dat gevoel niet gevonden. De eerste week is nog niet eens afgelopen en nu al denk ik dat de tijd me door de vingers glipt. Het uren op de bank lezen is nog niet voorgekomen, de vrinden zijn nog niet bezocht, er zijn nog steeds geen verloren uren om series te bekijken, ik heb amper geschreven, maar waar blijft de tijd dan?

Ik begin sterk te vermoeden dat ik Amsterdam even moet verlaten en dat ik dan pas vrij ben. Volgende week Parijs. Nu geen tijd.