Dat is waar ook, dat dit gemijmer nu al langer dan een jaar voortduurt. Mijmerdemijmermerlijn. Maar nee, niet alles is gemijmer. Want mijmeren is fijn, maar niet als er geen acties tegenover staan. Ik ga de spreekwoordelijke moederschoot verlaten. Het heeft lang genoeg geduurd.

Het is erg leuk om te zeggen tijdens vergaderingen: ‘dat zal mijn opvolger moeten regelen.’ ‘Wat, ga je weg?! Nee, waarom!’ Geen vraagteken maar een uitroepteken. Zo van je bent gek, hier is alles goed, wat drijft jou de boze buitenwereld in? Ik zou kunnen zeggen ‘jullie’. Jullie maken me doodsbang, met jullie jubilea-certificaten aan de muur, jullie onwil tot veranderen, jullie eeuwige gevergader zonder dat er ooit een punt van de actielijst geschrapt kan worden. ‘Zet maar weer op de agenda voor volgende maand.’

Maar ze snappen me wel, zeggen ze vervolgens. Goed van/voor je. Alsof ze me vanaf hun veilige basis toch nog een duwtje voortwaarts willen geven. Voor jou is het nog niet te laat, roepen ze, ga maar, doe ze de groeten van ons. En dat wil ik best. Want op een enkeling na mag ik ze graag. Een collega die net wat eerder dan ik de moedige stap genomen heeft, waarschuwde me voor de roze bril. Die komt vooral aan het einde in zicht. ‘Dan lijkt ineens alles mooi en aardig en denk je dat je collega’s je beste vrienden zijn en heb je geen idee waarom je jezelf dit aandoet. Als je in die fase terechtkomt, gewoon de bril afzetten.’

Het is waar, o wat mag ik iedereen graag. Ik heb meer geduld dan ooit en leg rustig alles nog een keer uit, misschien ligt het wel aan mij en kan ik gewoon niet goed uitleggen. Vergaderingen zijn helemaal niet zonde van mijn tijd want ik zie dat iedereen met de beste bedoelingen handelt. Het komt heus wel goed met mijn collega’s, en met mijn opvolger ook. En ik heb straks lekker drie weken vrij.