Hij is nu naar de camping. Een camping in de Ardennen. Maar wel in een caravan, want anders krijgen ze natte voeten. Ze zijn met z’n drieën weg: de verongelijkte, de wiskundeleraar en de andere wiskundeleraar. Of die laatste echt wiskunde geeft of iets anders weet ik het niet zeker. Wat ik wel zeker weet, is dat ze elke dag na werktijd de naastgelegen studentenkroeg induiken. Ze halen elkaar op uit hun werkkamers; ‘is Smeulemans al klaar? Kom, wij gaan vast, hij is altijd laat!’ en weg zijn ze. Zij zijn de laatsten der mohikanen die goeiesmorregens zeggen. Koffie halen ze niet uit de automaat zoals wij. Ze gaan onder werktijd naar het café want ‘die koffie hier is niet te zuipen.’

Hij kwam binnen voor een praatje. Ik had mijn vorderingen tot het worden van een beter mens al een tijdje gestaakt, vandaar. Zijn keuken was nu eindelijk af. ‘Er zit een nieuwe gootsteen in van Ikea. Kost niks en echt hartstikke mooi. Wil je een foto zien?’ Hij haalde zijn telefoon tevoorschijn en zocht de betreffende foto op. ‘Mooi hoor’, zei ik. Ik probeerde nog een aanvullende belangstellende vraag te bedenken maar wist er geen.

‘Nou, en morgen naar de camping hè. Ik heb gezegd dat we deze keer niet in een tent gaan hoor, veel te nat. ‘k Heb geen zin in natte voeten. Kunnen we ’s avonds in de caravan tenminste gewoon nog een biertje pakken.’

Ik trek mijn regenbroek aan over mijn panty en prop mijn rokje erin. Ik denk aan drie mannen in een caravan.