Ik zou over een trouwende collega kunnen schrijven. Hoe apart het is om iemand tegenover wie je dagelijks zit op een goede dag in trouwkostuum met hoge hoed onder de arm te zien, vergezeld door een vader, een moeder, een hele familie. Hem een ons onbekend meisje verliefd aan te zien kijken. ‘Ja ik wil’ te horen zeggen.

Ik zou verder kunnen uitweiden over het misverstand van afgelopen week, waar ik me gelukkig goed uit heb weten te redden. Het biertje is er inderdaad op gedronken, onee, witte wijn. ‘Maar wat was er dan aan de hand, wij zijn zo nieuwsgierig, vertel nou!’

Of ik kan schrijven over de toekomstplannen, de opdracht die iemand me vandaag gaf: ‘bedenk een doordeweekse dag over een jaar en stel je voor wat je die dag van minuut tot minuut doet, hoelaat je opstaat, met wie je bent, waar je bent.’

Of natuurlijk gewoon over een weekendje weg met z’n allen waar de strijd tussen gezelligheid en irritatie snel bekeken lijkt…

Maar voor al deze onderwerpen zou ik geen mijmerlijn meer kunnen heten en zou ik anoniem moeten onderduiken ergens diep in het web. Voor nul lezers schrijven en dat heet eigenlijk gewoon een dagboek met een slot erop. Ik heb er nog wel een liggen ergens.

‘Lief dagboek, vandaag heb ik lekker gefietst naar Ransdorp en Durgerdam en het was zo fijn, de lucht was zo mooi, ik kwam helemaal tot rust.’

Zijn jullie er nog?