Er waren even teveel andere dingen die nodiger geschreven moesten worden, maar niet hier. Er moest nagedacht worden over de toekomst. Zo vraag ik mij vanavond af: wie is mijn concurrent? Wie in dit land doet op dit moment bijna precies hetzelfde als ik, denkt over dezelfde zaken na? Geen idee en ik zal het waarschijnlijk ook nooit weten. Toch interessant om over na te denken. Ken uw concurrent.

Maar er was natuurlijk ook ontspanning. Heel origineel dacht half Nederland op dezelfde wijze te ontspannen. Omring u met theater, verzamel op een eiland, drink en dans. Voor ons was het theateraanbod zo groot dat we besloten ons er niet aan te wagen. ‘We zien wel’, was het motto. Wat na afloop ‘we hebben niets gezien’ werd.

Maar leuk was het. Want het belangrijkste hebben we wel gezien: ons trekkermeisje. ’s Avonds drinken en dansen we met trekkermeisje. We laven ons aan haar levenslust, haar lef en originele geest. Dat verlicht enigszins de pijn van het jezelf nu wel héél erg saai voelen. Want wat moet je antwoorden op de vraag ‘hoe gaat het met jou?’ als die vraag gesteld wordt door iemand die in haar eentje op een tractor de wereld bereist? ‘Goed, niks veranderd in de jaren dat je weg was.’ Hm. En een leuke anekdote vertellen over een halfuur wachten voor de douches op de camping en er dan achterkomen dat je een euro nodig had en dat je dus toen met koud moest douchen en dan had je net zo goed niet in die rij hoeven staan want de wasbak was gewoon vrij… Al tijdens het in gedachte formuleren van het verhaal hoor ik haar weerwoord over het ruime aanbod van douches middenin de woestijn.

Wat ze uiteraard helemaal niet zei.

Er was zon (dat hadden jullie niet gedacht he!), er was een ruime tent die we niet zelf op hoefden te zetten, er was plezier, er was een mooi eiland, en pas op zondag was er de regen maar toen gingen we toch al weg.