Ze vertelde over een collega van haar man die plotseling overleden was. En dat al zijn teamgenoten (want daar werkte men in ’teams’, wat een stuk saamhoriger klinkt of zou moeten klinken dan ‘afdeling’) persoonlijk werden opgebeld met het vreselijke nieuws. Toen ze die maandag weer op hun werk kwamen, werd er samen geluncht en praatten ze met elkaar over de overleden collega. Werken was even minder belangrijk, iedereen werd op zijn eigen manier met de neus op de feiten gedrukt.
‘Mooi’, vonden wij. ‘Hoe zou dat bij ons op het werk gaan?’ vroeg ik me hardop af.

Nou zo:
Een paar dagen later, op maandagochtend, kreeg iedereen een mailtje met in het subject ‘overlijden van…’ en dan zijn naam. In het zeer kale mailtje – op deze maandagochtend leek alles kaal, al stonden de bomen uitbundig groen te zijn – stond dat ‘hij op zaterdagochtend vroeg is overleden. Hij had vrijdagavond enorme hoofdpijn en raakte in coma. Daar is hij niet meer uitgekomen. Er is contact met zijn familie. Hij wordt vermoedelijk eind van de week begraven. We houden jullie op de hoogte.’ En ertussenin nog iets over hoe goed hij was in zijn werk, het woord ‘gedreven’ werd gebruikt, en ‘volledig inzetten voor’.

En dat was het. Er kwam geen nader bericht. Niemand had het erover. Het leek of hij werd doodgezwegen, al is dat eigenlijk een te flauwe woordspeling.

Buiten leek het pluis van de populieren de wereld te bedekken. Het probeerde zich een weg naar binnen te dringen, door ramen, door deuren.