Ter hoogte van de voordeur van een van de ouderlijk huizen zag ik ze uit de auto stappen. Twee oude mensen. Hij ondersteunde haar. Heel kort was de gedachte: ‘Hee, ze zijn er al, wat leuk om ze weer eens te zien.’ Zo kort dat deze gedachte niet eens als zin uitgedacht kon worden. Het was eerder een fractie van een gevoel. Want dat kon helemaal niet. Ze zijn allebei al jaren dood.

Er was een verjaardag. Er was kunst, heel veel kunst. Er waren mensen; familiemensen en kennissenmensen en vreemde mensen. ‘Ben jij je zuster of ben je het zelf?’ ‘Wat lijk je op je moeder!’ ‘Precies je moeder toen ze jong was.’ ‘Ben jij nou de oudste of de jongste?’ ‘Wat leuk om jullie weer te zien.’ ‘Ik had jullie niet herkend, wat zijn jullie veranderd.’

Later was er dansen in een kerk en gratis bier. Langzamerhand werden de familiemensen en de kennissenmensen vervangen door oude vrienden die blij waren ons te zien. Die ons direct herkenden en vonden dat we nog precies hetzelfde waren.