Ze draagt een nette rok die ze slechts een keer eerder op een bruiloft heeft gedragen. Bordeaurode laarzen eronder zodat er maar tien centimeter panty te zien is. Gelukkig, want haar been in panty lijkt op een kunstbeen, zo’n wassen geval, doods. Ze zou veel te snel een ladder in die panty trekken, maar dat weet ze op dat moment nog niet. Zwart truitje, voor het weggaan de kattenharen met tape eraf getrokken. Zo bereidde zij zich voor.

Fietsend langs het IJ. Haar leven speelt zich de laatste tijd veel aan het IJ af, en dat vindt ze prettig. Het is tien graden kouder dan de dag ervoor, de neus snottert. Al bij het de straat uitfietsen bedenkt ze zich dat er geen zakdoeken in haar tas zitten. Ze hoopt van harte dat de neus zich netjes gedraagt. Bij de pontjes achter het station fietsen mensen nog snel het dek op. Ze vindt dat wel iets hebben, dagelijks een pont moeten nemen om naar huis of werk te gaan. Maar niet iedereen vindt dat iets.

‘Zal ik de deur voor je open doen?’ vraagt een jongen die haar zoekend de naambordjes af ziet speuren. Ze loopt met hem mee naar binnen en ze moeten allebei de lift naar boven hebben. Er hangt een spiegel in de lift en ze buigt zich voorover om verdwaalde mascara te ontdekken. Die heeft de gewoonte boven haar oogleden te kleven, vooral na een fietstocht. Maar ze ontdekt zo goed als niets. Ze doet haar haar goed (warrig). De jongen heeft haar door. ‘Heb je soms een…?’ vraagt hij en ze moet lachen. Hoe doorzichtig kan je zijn. ‘Zie ik er goed uit?’ vraagt ze en ze moet denken aan die keer in de toiletten van een café waar geen spiegel hing maar wel een jongen stond. ‘Wil je even als spiegel fungeren?’ vroeg ze hem en deed haar ogen dicht zodat hij beter kon zien of er verdwaalde mascara zat. Ook de jongen in de lift vindt dat ze er goed uitziet.

Ze stapt uit de lift. Haalt diep adem en klopt op de deur.