Ik ben niet goed in ziek zijn en heb ook niets met mensen die ziek zijn. Dat betekent dat ik op dit moment een grondige hekel aan mijzelf heb en mijn naasten vertel dat het hun goed recht is om ook een grondige hekel aan mij te hebben. Ik weet bijna zeker dat ze gehoor geven aan mijn oproep.

Ik kan me er niet bij neerleggen, letterlijk en figuurlijk. (Het valt me de laatste tijd op dat de begrippen ‘letterlijk en figuurlijk’ steeds vaker foutief gebruikt worden. Men bedoelt dan niet echt ‘letterlijk’, maar gebruikt het slechts als een versterking van een bewering. Dat irriteert me.) Ik doe er alles aan om beter te worden. Ik heb bedacht dat alcohol helpt tegen een ontstoken keel en goed werk levert in het doden van bacterien. Dus op mijn laatste krachten breng ik een bezoek aan Gall & Gall en schaf een fles cointreau aan. Misschien was whisky beter geweest maar het is me nog niet gelukt daarvan te gaan houden.

En ineens bevind ik me niet meer thuis op de bank maar in een café waar een popquiz gehouden wordt. We raden platenhoezen, graven in ons geheugen naar obscure artiesten uit de jaren tachtig, zoeken naar gemeenschappelijke thema’s in verschillende liedjes (pas na een nummer of zes komen we erachter dat het ‘ouders’ moet zijn). En worden met behulp van het tafeltje naast ons vijfde. Na het cointreau-bodempje slik ik nu ijsblokjes door en drink het bier zo koud mogelijk op. Het werkt.

Ik word wakker met een doodgewone kater wat een stuk beter te verteren is dan een lullig griepje. Tien hele minuten lang geloof ik dit. Daarna lijkt beterschap verder weg dan ooit.