Voor de geïnteresseerden: Fred leeft. Dat was opzich te verwachten aangezien hij nog lang geen zes levens verbruikt had. We hadden dus beter moeten weten. Maar de schrik zat er toch wel even in. Het boeket (sic, niet: bosje bloemen) dat ik de buren overhandigd heb, moet dus volstaan. Ik hoef niet na te denken over stenen beeldjes voor op de vensterbank, of aanbieden om de kosten van de crematie dan wel begrafenis te betalen, zoals een behulpzaam persoon suggereerde. Ook zal Fred zich niet als een levende zombie op de daken begeven om mij en de rest van de wereld elke dag in te wrijven wat hem is aangedaan. Eigenlijk ziet hij er na al dat leed nog heel normaal uit.

Ik wil bij deze ook bekendmaken dat ik er geen gewoonte van ga maken om over mijn of over katten in het algemeen te schrijven. De reden is dat katten te voorspelbaar zijn in hun eigenwijsheid (domheid zou het in bepaalde gevallen ook genoemd kunnen worden) voor een aardig verhaaltje. Ik zou vele – leuke! – verhalen kunnen vertellen over de Felis Catus. Maar dat doe ik niet. Mocht ik echter toch ooit vinden dat er een uitzondering gemaakt moet worden (inconsistentie is mij niet vreemd): bij deze dan alvast mijn excuses.