Ik ging paaseitjes voor een zieke vriendin kopen.

Dat klinkt als een sprookje maar het is echt waar. In de bakkerswinkel zag ik hele mooie gekleurde eitjes in een rieten mand (luxe-eitjes, 100 gram voor 2,85). ‘Ik wil die graag’. De bakker zei dat er ook al ingepakte paaseitjes waren en wees naar de andere kant van de toonbank. Ik liep erheen en bekeek de zakjes. Er waren heel veel verschillende, zelfs suikervrije, maar niet de luxe-eitjes die ik in het mandje had gezien.

‘Ik wil toch die’, zei ik dapper en liep terug naar het mandje dat achter het glas van de toonbank stond. De bakker liep mee terug. ‘Welke?’ Ik wees weer. Ik snapte niet dat de bakker niet zag waar ik naar wees. Nu bemoeiden ook andere bezoekers zich ermee. ‘Die bedoelt ze, die luxe-eitjes’. Ook zij snapten niet waarom de bakker ze niet gewoon pakte. ‘Deze?’ zei de bakker nu boos en schudde ruw aan het mandje.

Toen moest hij gaan hoofdrekenen want ik had besloten 250 gram te willen. ‘Hoeveel is de helft van 85?’ vroeg hij hardop. Hoofdrekenen en plein public is nooit mijn sterkste kant geweest. Een jongen naast mij rekende met hem mee. De bakker was het niet eens met zijn berekening. Zelf wist ik even niets meer.

‘Mag ik zo’n bruin ding?’ vroeg een andere klant en wees ernaar. ‘Dat is een notenhoningmuffin’, verbeterde de bakker hem en stopte het ding woest in een zakje.