Vroeger had ik een tortelduifje. Hij zat in een groot hok waar hij in rond kon vliegen. In de buurt woonde ook een kat en die heette Judas. Judas deed zijn naam geen eer aan want een verrader was hij allerminst; hij volgde gewoon zijn instinct. Dat hij daarvoor een gat moest graven onder het hok door hoorde er gewoon bij. Maar ik haatte Judas natuurlijk wel en het stenen beeldje van een duifje dat de buren me als troost gaven, vond ik toen al lelijk.

Nu heb ik zelf een kat, Fredda. De buren hebben geen tortelduifje maar ook een kat, Fred. Als echte buren zorgen we in elkaars afwezigheid voor elkaars katten. Maar ik betwijfel het of ik volgende week kan vragen of buurvrouw Fredda te eten wil geven. Fred ligt namelijk op sterven in een dierenkliniek. Door toedoen van Fredda, vertelt de buurvrouw. Er heeft een tien minuten durend hevig gevecht plaatsgevonden bovenop het dak. Buurvrouw trof Fred meer dood dan levend aan: hij heeft een ingeklapte long, mist een aantal tanden, zijn oog is misschien blind, hij heeft een gebroken pootje en in- en uitwendige bloedingen. En toen is hij ook nog van het dak gevallen. Op dat moment liep ook Fredda op het dak.

Bewijzen zijn er niet, maar verdenkingen wel:
– Verdachte had naar bekend geen goede band met het slachtoffer; zo durfde slachtoffer niet naar buiten als verdachte voor het raam zat.
– Verdachte heeft het slachtoffer al eerder onheus bejegend.
– Belangrijkste wapenfeit: verdachte is op de plek van de misdaad gesignaleerd.

Heeft Fredda (vrouwelijk, formaat tijger) Fred (mannelijk, zeer klein van postuur) vermoord?

Ik voel me een moeder die niet kan en wil geloven dat haar zoon wordt verdacht van moord. Dat kan hij nooit gedaan hebben meneer de Rechter, want ik heb hem de borst gegeven, zijn luiers omgedaan en voor hem gezorgd als hij ziek was. Niemand wil een moordenaar aan haar borst. Ik ben de eerste om toe te geven dat ik Fredda vaak niet kan uitstaan. Ze slijmt, is jaloers, steelt eten van je bord en is nooit voldaan. Maar als ze ’s ochtends op het bed ligt te slapen boven mijn hoofd, vind ik dat best gezellig. Maar ja, ook moordenaars zullen hun huiselijke en gezellige kanten hebben. ‘Hij bracht me altijd mijn pantoffels’, zegt de moeder van de moordenaar.

Wat zeg je in godsnaam tegen de buren als jouw kat hun kat heeft gedood? Een stenen beeldje zal wel niet voldoen.