‘Geloven jullie dat?’, vroeg hij steeds na eerst een interessant feitje verteld te hebben. Als je je eigen rondleider al niet eens meer kan geloven, wie dan wel. Maar we deden braaf mee, zeiden af en toe ja en af en toe nee, als het al te gek werd. Hij genoot. Vond het heerlijk om eens niet achter de schermen te hoeven werken maar een groep rond te leiden om te vertellen wat voor werk hij daar verricht. Daar waar het onbereikbaar is voor gewone stervelingen als wij. Maar nu opende eindelijk de ‘verboden voor onbevoegden-deur’ ook voor ons.

We zagen vogels die door de olie waren gevangen, zeehonden die in netten verstrikt waren geraakt, en jonge zeehondjes die hun moeder kwijt waren. De term ‘huiler’ hoefde hij niemand meer uit te leggen gewend als we waren aan storm en aangespoelde huilende zeepuppy’s.

Hij was in zijn nopjes. Na ons kwam er weer een groep, en daarna weer een, en daarna weer. Zijn dag was gelukkig nog niet ten einde. ‘Hebben jullie nog vragen?’ vroeg hij, en stuurde ons ruw weer naar buiten toen het stil bleef. Buiten was het koud. We liepen in rap tempo langs de zeehondenbassins. De grijze zeehond keek ons met z’n hondachtige kop aan. Het was te koud om een gesprek aan te gaan.

Gejaagd door de hagel liepen we de weg terug naar het dorp. Gelukkig hield een auto halt voor onze opgestoken duimen en bood ons beschutting en een lift. Helaas bleek halverwege dat de bestuurder andere plannen met ons had want hij ontpopte zich tot seriemoordenaar. We redden ons leven door ons uit de rijdende auto te laten vallen, midden in een volgelopen greppel. Maar nat waren we toch al, en het dorp was nu al erg dichtbij.

Geloven jullie dat?