Alle industrieterreinen lijken op elkaar, in welke plaats, in welk land dan ook. Ze zijn verlaten, groots, rauw en grof, en ik kan slechts gissen of ze op andere dagen de schijn van bedrijvigheid ook waarmaken. Ik weet natuurlijk wel hoe het komt dat ik de industrieterreinen bijna nooit in bedrijf zie: ik kom er alleen in het weekend. Of ik rijd erdoorheen tijdens hete zomervakanties wanneer alles stilligt. De echte bedrijvigheid mag ik zelden ervaren.

Maar daarom heb ik ze juist lief. Het zijn parallelle werelden. Het is er stil, en dat in combinatie met de overweldigende loodsen en fabrieken maakt het ongrijpbaar, mysterieus. Elke voorbijganger is verdacht, ook wij.

Ik heb er leren autorijden. Op stille zondagen reed ik afgelegen doodlopende wegen in. Ik zag gigantische hijskranen stil bij schepen staan en hermetisch afgesloten fabrieken. Heel soms kwam ik een andere auto tegen. Nieuwsgierig probeerde ik dan door het raampje te kijken wat iemand er toe kan brengen op een zondag een verlaten industrieterrein te bezoeken als hij al in het bezit is van een rijbewijs. Een keer stapte iemand uit om foto’s te maken van dezelfde desolaatheid die ik zelf zag. Het was of we elkaar in gedachte de hand schudden.

Het mooiste vind ik ingedeukte, tot propjes verfrommelde auto’s op een hoge kleurige berg gestapeld. Of stellages over de weg heen gebouwd waarvan ik geen idee heb waarvoor ze dienen. En natuurlijk oude, roestige rails waar treinen onbekende waren vervoeren van en naar de fabrieken. Vandaag zag ik een vleugel van een windmolen vervoerd worden. Even verderop lag nog een vleugel op de grond. Het duurde heel lang voor we de vleugels gepasseerd waren.

Het is als kijken naar de sterren.