Ik sta weer met beide benen op de grond, ben terug van wat voor kerstboomgedachte dan ook, en heb alweer staan roepen dat ik nooit, maar dan ook nooit meer een kerstboom in huis neem. Ik wilde aardig voor mijn boompje zijn; hij verloor zijn naalden en daarom wilde ik hem van wat water voorzien; hij had immers nog een kluit.

Om zijn pot zat een groen stuk plastic dat ik er niet af had gehaald toen ik de kleine boom geadopteerd had. Sterker nog, ik wilde z’n bakje nog meer verfraaien en had er een extra stuk rood inpakfolie omheen gewikkeld. Ik besefte dat het boompje dorstig kon worden en had aan de bovenkant een stuk open gelaten om water door te gieten.

En ik goot. Extra veel, want hij zou wel eens reuze dorstig kunnen wezen na een paar dagen op een droogje te hebben gestaan. Toen gebeurde er dit: het water liep in rap tempo op het tafeltje, vormde zo’n grote plas dat het al snel naar beneden op de houten vloer liep. Ik schreeuwde om doeken, wat misschien nog het enige een beetje kerstachtige aan de hele zaak was. Het water was bruin van de aarde, verspreidde zich over de vloer en spatte tegen de witte muur. Boos tilde ik de boom naar buiten om de schade op te ruimen. De naalden staken in mijn handen en doek na doek na doek werd doorweekt.

Ik schold het boompje uit. Ook al was het zijn schuld niet en had ik zelf moeten bedenken dat er in dat groene plastic misschien wel een bak met een gat aan de onderkant zou zitten. Kerstmis na kerstmis maak ik mee, ik word ouder en ouder, maar om nou te zeggen dat ik ook maar iets leer van eerdere ervaringen, nee. Mijn levenlang zal ik vol goede moed bomen het huis in blijven dragen om vervolgens heel boos op ze te worden.

Zo’n kijkje in de toekomst blijkt zo lastig nog niet en eigenlijk is het best geruststellend. Om mezelf te beschermen zou ik mijzelf in het hier en nu moeten opdragen om in de toekomst nooit meer een boom in huis te nemen. Maar ik weet toch al wat er volgend jaar gaat gebeuren.