Ik ging geen kerstboom kopen. Ik wilde niet nog eens zo’n mislukking als vorig jaar: de boom, gekocht in een net, bleek eenmaal uitgepakt uit de lelijkste takken te bestaan die samen een ordinaire struik vormden. De ballen werden door de katten uit de boom getikt en vielen stuk. Af en toe probeerde een kat in de boom te klimmen wat niet bevorderlijk was voor de vorm, hoewel de struik eigenlijk niet lelijker kon worden dan hij al was. Ook had ik er chocoladekransjes in gehangen. Het was heel mooi weer; de zon scheen door de grote ramen naar binnen. Op de boom. Op de kerstkransjes. Onder de boom lagen nu niet alleen scherven kerstbal, maar ook plasjes gesmolten chocolade.

Nooit meer. Dacht ik. Ik ben niet eens thuis met kerst.

Toen gebeurde er iets vreemds vandaag. Ik zag mezelf de Blokker ingaan. Ik zag mezelf het Kruidvat ingaan. Kerstversiering: twee voor de prijs van een. Vijfentwintig procent korting. Toen zag ik mezelf bij de kassa staan met de ballen-in-de-uitverkoop. Onbreekbare ballen, dat wel. Ik vroeg mezelf wat ik van plan was te doen met die ballen daar ik helemaal geen boom had en ook niet van plan was een boom te kopen waardoor deze hele actie ietwat zinloos leek. Ik hoorde mezelf antwoorden: ‘ik koop lekker wel een boom.’ Daarna zag ik mij de kleinste kerstboom van de stal kopen.

Thuis droeg ik de kleine boom naar boven. Heel mooi was hij niet, maar hij had charme. Ik tilde de kleine boom op een tafeltje. Ik zei mezelf rustig te blijven en niet woedend te worden door het geprik van zijn naalden op mijn handen en armen. Ken uzelve. Ik zette een cd op (geen kerstmuziek). Heel rustig hing ik de ballen in het boompje, kringelde de lampjes eromheen en drapeerde er tot slot een slinger omheen. Van een afstandje bekeek ik mijn creatie: glimmend en schitterend, monsterlijk en kitscherig. Ik vond ‘m prachtig.

Daarna verzamelde ik de kerstkaarten en hing ze allemaal op de deur. Ik vroeg mezelf of ik dit jaar niet toch eens kaarten terug moest sturen.