Hij is dood. Hij: de zij die later een hij bleek te zijn, ons zwarte harige broertje. Bijna negentien is hij geworden, dus het was zijn tijd ook wel. Toch was het raar om hem daar te zien liggen op het kussen. Hij lag in een heel natuurlijke houding, ‘alsof hij sliep’, zoals we over de doden plegen te zeggen. Maar slapen is zacht en warm.

Hij heeft een waardige begrafenis gekregen in de tuin van het oudste museum van Nederland onder een oeroude beukenboom. Om er te komen moesten we een onopvallende, oude deur door, het hoofd gebogen om het niet te stoten. De deur kwam uit op een donker smal gangetje. We ritselden door een dikke laag herfstbladeren naar een tweede deur die ons toegang tot de tuin verleende.

Eerst verhinderde de beuk het graven van een gat. Steeds doken zijn wortels op. Daarom besloten we een eindje verder een nieuwe poging te wagen. Ook hier wortels, bovendien stuitten we af en toe op een steen, maar het gat werd dieper. Hier was de beuk wel bereid zijn plek te delen.

De begrafenis vond in het donker plaats zodat onze graafwerkzaamheden zoveel mogelijk onopgemerkt zouden blijven. Het was een vreemde gewaarwording: een tuin van een museum na sluitingstijd, middenin de stad maar in alle stilte. In die tuin drie personen en een kat in een kussensloop. Om bij te lichten scheen ik met een zaklamp boven de kuil. Een aantal hoge huizen keek op de tuin neer. Er had iemand achter een raam kunnen staan. Er had iemand heel vreemd op kunnen kijken.

Toen het gat diep genoeg was, lieten we het kussensloop zakken. Een wit sloop zonder franjes; een lijkengewaad. ‘Dag Chica’, zeiden we, en gooiden met onze handen zand in de kuil. De schep deed de rest. We schoven nog wat bladeren op de kuil en onthielden de locatie. Geen grafsteen, geen monument.