Ik had een ‘Pluim’ gekregen. De pluim was een cadeaubon, ofzoiets. Helemaal snapte ik het niet, want bij bepaalde winkels kreeg je korting en bij andere een heus cadeau. Ik ging natuurlijk voor geheel gratis. En zo belandde ik in…Savon.

Savon was een winkel met zeep en zeepachtigen. Even snel naar binnen, iets uitzoeken, en wegwezen. Zo dacht ik dat. Wist ik veel, ik kende die winkel toch niet? Het was een smalle winkel, een soort pijpenla, maar dan gehuld in de meest uiteenlopende zeepgeuren in plaats van tabakslucht. ‘Kan ik deze bon hier gebruiken?’, vroeg ik voor de zekerheid, want een bon die een Pluim heet vind ik maar verdacht. ‘Ha, je hebt ook een Pluim!’, zei het meisje blij. ‘Er komen de laatste tijd heel veel mensen met een Pluim omdat het einde van het jaar eraan komt. Zo van “nog even de Pluim opmaken”‘. In tegenstelling tot mijzelf vond zij de Pluim dus niet raar. ‘Heb je even tijd? Achterin de winkel staat een toonbank en daar kan je álle produkten uit de winkel uitproberen!’ zei ze weer blij, met uitroepteken.

Aarzelend liep ik de winkel verder in. Achterin de zaak stonden meerdere wastafels geplaatst in een cirkel. Daartussenin stonden, inderdaad, alle produkten uitgestald. Als het daar bij was gebleven had ik het goed gevonden. Maar plotseling werd ik weer aangesproken door een meisje, deze keer door een Engelstalige. Of ik deze eye-creme ook even wilde uitproberen? Ze was voortvarend, dit Engelse meisje, en voor ik het wist smeerde ik de creme vanaf een spatel onder mijn ogen. Het was inderdaad zeer moisterizing zoals ze voorspeld had. Het meisje wendde zich nu geheel tot mij, haar andere proefkonijn was afgedropen. Ze legde uit hoe goed de creme tegen wallen hielp. Het was trouwens Oprah Winfrey’s favorite product.

‘Do you like to try some more products?’ Ik vond het lastig om ‘nee’ te zeggen omdat ik de Pluim toch voor een produkt omgewisseld wilde zien, nu ik zover gekomen was. En daar ging ze. De bodylotion volgde de bodyperfume op die de bodyscrub opvolgde, dit alles in rap tempo. ‘This is my favorite’, deelde ze me vertrouwelijk mee bij weer een nieuw produkt. Ik voelde me ietwat bezwaard het te vragen, maar al wat ik wou weten was: hoe duur is dit? Zo’n pluim heeft immers wel een limiet, en nergens zag ik prijzen. Ik schrok nogal van de antwoorden en ik koos snel een bodycreme uit waarvoor ik maar heel weinig hoefde bij te betalen. De wasbak moest door andere klanten worden gebruikt en ik werd aan de kant geschoven. ‘Do you mind’. Zei het meisje. Niet vroeg. Verderop zag ik een jongen met een groen masker op zijn gezicht.

‘Is het een cadeautje?’, vroeg het kassameisje. ‘Neehoor’, zei ik. ‘Maar als het voor jezelf is, is het toch eigenlijk ook een cadeautje? Ja toch? Ik doe er wel een leuk papiertje om. Vroeger ging ik altijd naar de Douglas en als ze dan vroegen “is het een cadeautje” zei ik altijd ja want het is toch heel erg leuk om een cadeautje uit te pakken?’

Ik nam het cadeautje aan, liet de Pluim achter en moest 1 euro 75 bijbetalen. Het leek of het leven uit mij weggesijpeld was. Maar daar bestond vast wel een zeepje voor.