Ooit klom mijn vader zomaar over het hek van een weiland. Met ferme stappen liep hij naar een omgevallen schaap toe en rolde het dier terug. De toegesnelde boer was dankbaar. Een schaap kan zichzelf namelijk, eenmaal te ver doorgerold, niet terugrollen. En dan gaat ie dood. Ooit, zo dacht ik, wil ik hetzelfde kunnen betekenen voor een schaap in nood.

Jaren later werd het ineens toch wel best plotseling vandaag. Zittend in de auto keek ik naar het voorbijschietende landschap. Ik dacht aan alles, aan niets. En toen zag ik het. In een weiland door een greppel gescheiden van de snelweg spartelde iets wits. Iets heel hulpeloos. Eindelijk was daar het schaap op z’n rug dat door mij omgedraaid kon worden. Mijn Dag was gekomen.

Ik sloeg alarm. Maar voor je ‘stop want ik zie een schaap op z’n rug’ kan zeggen kan het zomaar kilometers later zijn. De tijd gaat wonderbaarlijk snel op een snelweg. Bij de eerstvolgende afslag gingen we eraf en we belandden in een alleraardigste landelijke omgeving. Links van de weg was een dierencrematorium. We volgden een weggetje dat parallel aan de snelweg liep – maar wel een halve kilometer verder. Het weggetje werd een hobbelig zandpad vol kuilen en modder. En ineens hield de weg op. We konden niet zien waar het weiland van het gevallen schaap zich moest bevinden; dat wij er niet konden komen zagen we wel. Heel in de verte reden snelle speelgoedautootjes.

Desillusie en een gevoel van falen vergezelden mij op de weg naar huis. Desillusie omdat dit mijn Dag Van De Redding zou worden. Een faalgevoel omdat ik vast en zeker meer had kunnen doen.

Ik weet nog steeds niet of dit echt De Dag geweest is en ik mijn kans aan me voorbij heb laten gaan, of dat ik me vergist heb en De Dag nog steeds zal komen. Dat dit gewoon een heel andere dag geweest is.