En weer mixte het niet. Aan de ene kant van het vuur stonden wij, aan de andere kant stonden zij. Het vuur was aangemaakt met stoelpoten, tafeltjes, met al het hout dat er op een scheepswerf te vinden is (veel!). De vlammen waren hoog en heet. Het stalen onderstel van een opklaptafel lichtte vuurrood op.

De scheepswerf heeft haar eigen bewoners, al dan niet wonend in een caravan of keet, en wij bevonden ons op hun terrein. Nieuwsgierig en tegelijk achterdochtig bekeken we elkaar. ‘Weer eens wat anders’, zo grinnikten we naar elkaar. Maar tegelijk voelde het heel vreemd en waren we buitenstaanders.

Ze droeg een zwart bomberjack en ze had halflang blond haar. Haar gezicht had grove trekken. ‘Ik heb ook nog slecht nieuws!’ schreeuwde ze plotseling naar niemand in het bijzonder. ‘Sjorsie is dood. Hij woonde daar in een caravannetje en nu issie dood. We zijn gister op z’n begrafenis geweest, iedereen was er. Z’n hele familie, uit Amerika, uit Duitsland, uit Zweden, echt iedereen. Hij had een maagzweer.’

Het was moeilijk laveren tussen wel en geen aandacht geven. Ze schreeuwde om aandacht, maar je menselijke kant werd snel afgestraft als je met haar in gesprek ging. Ze schold en vloekte zodat je maar liever deed alsof ze er niet was. Wat onmogelijk was. Ze maakte zich verdienstelijk, sleepte hout aan en verloor bijna haar evenwicht toen ze een veel te groot tafelblad in het vuur gooide.

De aanwezigheid van de alcoholistische en maatschappij-vreemde figuren beinvloedde de sfeer van het feestje. Al was het ons bier, het was hun terrein en hun leven waar wij binnendrongen. Aangepast tegenover onaangepast. De blonde vrouw begon weer te schreeuwen. ‘Jullie weten echt niks!’ En in bepaalde opzichten had ze helemaal gelijk.