Rockers waren ze. Maar, oude rockers. Rockers uit vervlogen tijden, rockers die betere tijden hadden gekend wat betreft hun populariteit. Vier stuks ervan bezetten het podium. Het publiek was jong, nog niet geboren in deze betere tijden. Wachtte op de jonge bands die hierna op zouden treden. De zanger keek vermoeid de zaal in en spuugde nog een keer zijn vervlogen liedjes de zaal in. Zijn spijkerbroek, t-shirt en openhangende blouse waren meegekomen uit zijn verleden, vormden zo in combinatie met de lange, sliertige haren, het smalle, doorgroefde gezicht het trieste heden. De rockers deden hun best, maar de vermoeidheid straalde er vanaf. De voormalige zanger was enkele jaren daarvoor al overleden; waarom mochten zij er nou ook niet gewoon mee ophouden en alles overlaten aan de nieuwe generatie.

Het publiek praatte ondertussen enthousiast met elkaar, keek af en toe verstoord op om te zien wie hun het praten zo belemmerde. Zoende elkaar, begroette elkaar. Maakte zich op voor wat komen ging. Ontkende de aanwezigheid van de oude rockers. Jong en oud mixte niet, stond aan aparte tafeltjes, keek naar elkaar als ware het aparte diersoorten. Aan de ene tafel de ik-dacht-dat-deze-uitgestorven-waren diersoort en aan de andere tafel de ze-weten-echt-van-niks diersoort.

In de wc beneden trof de moeder van een van de jonge bandleden een van de oude rockers. Zelfde generatie, andere levensinvulling. ‘Zou je dat nou wel doen, zo’n pilletje?’ vroeg ze. De naiviteit sierde haar. Dat ze niet zag dat het podium anders leeg zou blijven.